ilqar

is. <ər. «iqrar»dan>

1. Söz vermə, əhd, vəd, vəfa. İlqarından dönən namərddir. (Ata. sözü). <Koroğlu:> Üz tutmuşam, bu diyara gəlmişəm; Çənlibeldən bir ilqara gəlmişəm. «Koroğlu». Biz ki ilqar keçirmişik aradan; Amin desək, tez düzəldər Yaradan. A. Ə.. Gün çıxar, əriyər dağların qarı; Pozulmaz dostların əhdi, ilqarı. . N. R.. İlqar almaq – söz almaq, vəd olmaq, əhd bağlamaq. Dəfələrlə bulaq başında onunla görüşmüş, sevişmiş və ondan, öz istilahlarınca, ilqar almışdı. A. Ş.. İlqar vermək – söz vermək, vəd etmək, əhd etmək. Yüz il keçsə öz yarımdan dönmərəm; İlqar verdim, ilqarımı danmaram. Qur.. İlqarına düz çıxmaq – verdiyi sözün, əhdin üstündə durmaq, sözünə sadiq olmaq, vəfalı çıxmaq. Seyran ilqarına düz çıxıb, yoldaşını satmadı. M. Hüs.. İlqarından dönmək – verdiyi sözə əməl etməmək, əhdini pozmaq, vəfasız çıxmaq. Abas ağlar zarı-zarı; Getməz könlümün qubarı; İlqarından dönən yarı; Tanrı tezbazar eyləsin! Aşıq Abas.

2. məh. Hörmət mənasında. Uşağa buyuranın ilqarı olmaz.